Txoria es el título de una preciosa canción del cantautor vasco Mikel Laboa, ya fallecido. Hace tiempo encontré unas reflexiones asadas en esta canción. Lamentablemente no puedo poner las fuentes ya que las desconozco. Primero las letras, la original en euskera y traducción en castellano y después las reflexiones
"Hegoak
ebaki banizkio,
neria izango zen, ez zuen alde egingo.
Baina honela ez zen gehiago txoria izango
eta nik txoria nuen maite."
Baina honela ez zen gehiago txoria izango
eta nik txoria nuen maite."
"Si le
cortara las alas, sería mío,
no escaparía jamás.
Pero yo amaba al pájaro y así
nunca más volvería a serlo."
no escaparía jamás.
Pero yo amaba al pájaro y así
nunca más volvería a serlo."
Si hubieras renunciado a ser
tú, hubiera desaparecido la razón por la
que un día me enamoré de ti; y ya no te querría. No renuncies a ti,
aunque eso signifique que tengas que renunciar a mí. Prefiero tenerte
en la distancia, y tenerte, que tenerte atado a mí y perderte.
No hay amores imposibles, hay realidades incompatibles
que un día me enamoré de ti; y ya no te querría. No renuncies a ti,
aunque eso signifique que tengas que renunciar a mí. Prefiero tenerte
en la distancia, y tenerte, que tenerte atado a mí y perderte.
No hay amores imposibles, hay realidades incompatibles
No se trata de cortar las alas en la consecución de
objetivos, ni en la educación, pues entonces ‘‘ez zen gehiago txoria izango
eta nik… txoria nuen maite’’. Quien ama una realidad ha de aceptarla como
es, ya que una valoración posesiva puede terminar desnaturalizándola. Desde ese
presupuesto procurará, en todo caso, mejorarla. Un pájaro sin alas resulta
demasiado manejable, pero ¿dónde queda su identidad?
No hay comentarios:
Publicar un comentario